Creëren komt voor haar voort uit een oerbehoefte. Ze zegt weleens: “Als ik niet creëer, leef ik niet.” Waar haar werk eerder draaide om gekoesterde of vergeten herinneringen, lijkt dat nu niet langer van toepassing. Sinds 2010 vormden deze herinneringen — omgezet in een visueel dagboek gericht aan haar overleden moeder — de rode draad in haar oeuvre. Maar recent is alles veranderd. Het dagboekthema lijkt te zijn afgerond, en ze maakt een nieuwe start.
Continu onderzoekt ze welke beeldtaal en materialen haar volgende richting zullen bepalen. Met andere woorden: ze is zichzelf opnieuw aan het uitvinden. Vormgeven heeft ze altijd met liefde gedaan, maar werken vanuit liefde brengt een geheel nieuw verhaal met zich mee. Ze is dan ook erg benieuwd waar dit proces haar naartoe zal leiden.
