De schoonheid van schilderijen ligt in de geest van diegenen die ze aanschouwt. Dit is één van de credo’s van Bert Braam, geboren in 1938 te Beek bij Nijmegen. Hij bezocht de academie voor Beeldende Kunsten te Arnhem.
Bert is steeds weer in staat binnen de schilderkunst nieuwe wegen in te slaan, de kern van zijn vormentaal te behouden, opnieuw uit te diepen, zich hechtend aan de traditie van de schilderkunst, zijn eigen stijl steeds weer verrassend te ontwikkelen. Wanneer we zijn werk beschouwen bespeuren we het abstracte expressionisme, zijn penseelvorming is fors en beweeglijk, de composities zijn sterk monumentaal.
De sfeer die hij hiermee oproept is die van een boeiend kleurenpalet zonder te flirten met het oog. Ze worden dan ook door de beschouwers typische Bert Braam kleuren genoemd. De harmonie die hij met zijn werk bereikt hangt sterk samen met zijn gevoel voor vorm en compositie en toch het zijn geen concrete waarnemingen het is zijn emotie die de penselen stuurt, soms raadselachtig soms concreet, doch steeds dezelfde krachtige beeldtaal die het werk zo spannend maakt.
Hij bewerkt zijn doeken net zolang totdat er een bijzondere gelaagdheid ontstaat. Hij begint de verf verdund op te zetten, om daarna met dikkere verf een nieuwe laag aan te brengen, ook gebruikt hij oilsticks of hij krast in de bijna droge verf om zijn ‘wereld’ te visualiseren.
Tijdens zijn vele reizen, die hem naar de meest afgelegen oorden brachten (hij werkte o.a. met de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië in hun territorium) werd hij sterk geïnspireerd door het mystieke van de omgeving. Kleur speelt voor Bert Braam een belangrijke rol. Tijdens zijn reizen naar de Oriënt, maar ook naar Marokko, Tunesië en Israël, werd hij vooral geboeid door de aardse kleuren van die landen. Het terracotta, het prachtige rood, het warme geel, heeft hij vastgelegd in diverse doeken.