Johan van der Dong groeide op in Hoogkerk, een industriedorp onder de rook van Groningen. Hierdoor ontwikkelde hij een brede interesse in de werkende en bestaan zoekende mens. Met name de suikerfabriek en alles wat daarom heen plaatsvindt, registreert hij voor zijn kunst. De ontwikkeling van de mens laat zich hier uitvergroot zien in de globaliserende wereld. ‘De Lege Stoel’, een project over de zich eenzaam voelende mens, schaart zich tot hetzelfde onderwerp. “Met mijn camera probeer ik de gevoelens van ontheemding tot de kern terug te brengen”.
Dit weekend toont hij de series ‘Industrial Heritage’ en ‘Het Industriedorp’
Van der Dong maakt gebruik van meerdere disciplines binnen de beeldende kunst. Je zou hem een grensoverschrijdende kunstenaar kunnen noemen. Hij is altijd bezig met zaken waar anderen niet of nauwelijks bij stilstaan waardoor hij vaak heel verrassend uit de hoek komt. Hij wist projecten zoals de ‘Postbus van God’ en de ‘Hotline van God’ bij een groot en wereldwijd publiek te introduceren. Vooral deze twee projecten vonden hun weg door het grote internationale podium wat hij er voor kreeg. Zo werd de ‘Hotline van God’ zo’n driehonderdduizend keer gebeld waardoor het zijn succesvolste project werd tot nu toe.
Johan zijn (denkbeeldige) wereld raakt mensen en hun kijk op maatschappelijke problemen zoals de positie van de religie in deze tijd. Veel vragen bij hem gaan over het dagelijks gebruik van rituelen en symbolen waar mensen belang aan hechten in hun bestaan. “Het waarom sommige rituelen in onbruik zijn geraakt, en anderen juist niet, intrigeert mij en laat me vaak in mijn performances en installaties terugkomen om zodoende een verbinding met het grote publiek te kunnen maken”, aldus Johan. “In 2007 waste ik bijvoorbeeld de voeten van de voorbijgangers op het Museumplein te Amsterdam, nieuwsgierig als ik was naar hun verhalen en culturele achtergronden.”
En dan is er nog zijn grote voorliefde voor de kusten van Europa en het waddengebied. Voortdurend probeert hij deze kusten vast te leggen, verwonderd als hij is over de schoonheid van dit stukje moeder aarde en de manier waarop wij daarmee omgaan. “Ook dit onderwerp past naadloos in mijn visie over hoe de mens en zijn kosmos met elkaar verbonden zijn. De tijdigheid van de mens is afhankelijk van de eeuwigheid die de kosmos ons biedt waardoor bestaanszekerheid ontstaat.”