Het werk van Marion van der Zwan gaat over het gevecht tussen schoonheid en dreiging; goed en kwaad; natuurlijk tegenover kunstmatig. Over het absurdistische van het menselijk bestaan. Ze gebruikt elementen uit de micro- en macrowereld. Vaak zijn dat dingen die je met het blote oog niet ziet; ze vergroot ze in een schilderij en maakt ze zichtbaar. De vervreemding van de mens met zijn innerlijk komt tot uiting in een caleidoscopisch universum. Hierin zijn alle werelden onlosmakelijk met elkaar verbonden.
