Simone Bosch (1959 Den Bosch) heeft de Academie voor Kunst en Vormgeving te Den Bosch gevolgd, afdeling schilderen en vroegtijdig verlaten (1982-1984). Zij kon zich niet vinden in de modus van de docenten Schilderen om abstract te werken. Haar verhalende, figuratieve talent zocht een eigen ruimte om te exploreren.
Na een korte tijd werd deze stap beloond door een startstipendium van het Ministerie van WVC, die haar in de gelegenheid stelde om rustig te kunnen werken aan haar schilderijen, zonder de zorgen over het verkrijgen van inkomsten. Ook stelde het haar in staat om naar Turkije af te reizen om de Ottomaanse architectuur te bestuderen en de tuinen van o.a. paleizen te bezoeken. Deze tuinen waarin vele fonteinen en vijvers zijn gebouwd, vertolkten haar verlangen naar een balans tussen mens en natuur. Een hang naar verloren tijden misschien.
Zij werkt met diverse materialen en technieken, zoals olieverf, acryl, aquarel, collage, fotografie of tekening maar bovenal is ze een schilder .
Op deze expositie zijn vooral acryl schilderijen te zien en een enkele aquarel. Voor Simone is de natuur een onuitputtelijke bron van inspiratie en inzicht, die haar de mogelijkheid biedt om aan te sluiten bij haar innerlijke bron. Daardoor kan ze haar innerlijke wereld tot uitdrukking brengen hetgeen resulteert in landschappen met dromerige visioenen van flora omgeven door een sterk gevoel voor de hedendaagse Romantiek.
Zij toont in plaats van de zichtbare werkelijkheid eerder een wereld geïnspireerd door herinneringen en existentiële vragen; wat echt is kan niet meer worden vastgesteld, het landschap wordt het grondgebied van de geest.
Haar werken zijn tegelijkertijd uitgesproken en stil. Zij durven een stille ruimtelijkheid te bieden waar alles eromheen lijkt te schreeuwen. En deze stilte is misschien des te meer welkom in deze roerige tijden.