Het werk van Theo de Bruyn is direct op het eerste gezicht aangenaam om naar te kijken. De schilderijen zijn mooi in de meest eenvoudige zin van het woord. Er zit rust in, en harmonie– in de kleuren, de composities, de ritmes en samenstellende delen. Je kijkt naar werelden, landschappen, ruimtes of vlakverdelingen die kloppen – hoe je ze maar wilt noemen. Als toeschouwer voel je je uitgenodigd, toegelaten op plekken waar alles met alles harmonieert: kleine, geometrische elementen met wolkende achtergronden en monumentale monochrome vlakken. Grote horizontale en verticale gebaren in zwart en wit samen met een veelheid aan ingehouden, maar rijke, volle kleuren, kleine verstoringen. Vriendelijk en speels, maar ook streng, soms zelfs stug.
“Er moet rust in een doek zitten,” zegt hij zelf erover, “en ruimte, en leven. Een doek moet leven.” Daarbij maakt hij het zichzelf niet makkelijk, want hij zoekt naar dat ideaal door juist contrasterende elementen samen te brengen en daar oplossingen voor te zoeken. Het lukt hem, kortom, omdat hij het kán, omdat hij in de loop der jaren geleerd heeft hoe je doeken tot leven brengt – en daarmee is alles en nog helemaal niets gezegd…
[ tekst: Marco Kunst ]