Henk van der Pluijm (Zaandam 1947) heeft van zijn vijfde tot zijn tiende jaar in Amsterdam gewoond. Daarna ging hij met zijn ouders terug naar Zaandam. Hier begon hij als snel met tekenen. “Als kind was ik al in de weer met schilderen en tekenen op de zolder bij opa en oma. Opa maakte de lijstjes.” Na de middelbare school had hij zijn zinnen gezet op de Kunstacademie. “Maar dat mocht niet van thuis. Kunstenaars waren nietsnutten, zuiplappen en hoerenlopers. Ik moest een vak leren.” In zijn vrije tijd ging hij in de leer bij Rein van Briemen en Jelus Matser, schilderde aanvankelijk landschappen, schakelde over op surrealistisch werk, zocht zijn heil in het abstracte en kwam weer uit bij een speelse vorm van figuratief schilderen. “Abstract werken is zo vreselijk moeilijk. Goed werk herken je onmiddellijk, de rest is smeerpoetserij.”
Van der Pluijm is een eigenzinnige schilder met anarchistische trekjes: “Mijn werk oogt in eerste instantie kleurrijk en naïef, maar vaak bevat het een boodschap met een verwijzing naar de rotzooi in de wereld. Hiervoor gebruik ik gemengde technieken op formaten die uiteen lopen van enkele centimeters tot enkele meters.” Hij werkt zowel met olieverf als acryl direct uit de tube. Zijn thema’s worden altijd bepaald door zijn visie op de wereld om hem heen en de wijze waarop hij zijn oordeel daarover vertaalt op het doek. Het vereist de aandacht van de toeschouwer. De ogenschijnlijke chaos in zijn werk bevat een complex geheel van beelden en verhalen die aan de optische werkelijkheid zijn ontleend. Herkenbare voorstellingen van dieren en mensen, die in de sterk vereenvoudigde vormgeving en de felle kleur ontwapenend overkomen.
Diplomatie gepraat is Van der Pluijm vreemd. Hij praat recht voor zijn raap. “Is mijn werk kunst? Kunst is een groot woord. Ik denk dat dit een tussenvorm is. Ik ga mijn eigen weg, heb een dwars karakter en wijk af van de gevestigde orde. Het is niet anders.” (teksten komen voort uit twee interviews die Peter Roggeveen had met Henk).