Cor Dik werd nu eens als impressionist of realist, dan weer als expressionist gezien. Voor Dik zelf waren al deze ismen onbelangrijk. Zijn werk kenmerkte zich door een onophoudelijk zoeken naar een innerlijke atmosfeer. Hij volgde de ontwikkelingen van het modernisme en de naoorlogse abstracte kunst met belangstelling, maar bleef zelf vasthouden aan de werkelijkheid. In de traditionele genres portret, landschap en stilleven ontwikkelde hij een kenmerkend handschrift, met heldere composities opgebouwd uit ‘gekleurde’ grijstinten.
Als zoon van een kuiper kon hij niet naar de kunstacademie. Hij doorliep de Rijkskweekschool in Haarlem, ook wel de ‘Universiteit voor arme jongens’ genoemd. Na de verplichte vijf jaar voor de klas koos hij definitief voor het kunstenaarschap. Zijn vrouw, onderwijzeres Sies Dik-Noorman steunde hem hierbij. Van 1945 tot 1965 woonde en werkte hij in Amsterdam, waar hij een aantal grote projecten realiseerde. Hij daagde zichzelf uit om zo veel mogelijk verschillende technieken onder de knie te krijgen. Een van de resultaten was een fresco van 80 m2 over twee etages, dat hij in 1956 in de Banketbakkersschool in de Wibautstraat mocht aanbrengen. Aanvankelijk kreeg hij alleen materiaalkosten vergoed, maar de gemeente was zo tevreden over het resultaat, dat hij achteraf toch een honorarium ontving.