Het is of Vrouw Holle haar rokken schudt, er krioelen verdwijnkunstenaressen op mijn pad. Het begint in Zaandam. Daar ben ik omdat ik een altvioliste wil beluisteren, ze treedt er op in galerie Zaansgroen. En omdat het mij om haar gaat en ik verder niet nadacht over waaróm ze daar speelt, word ik overvallen door de serie meeslepende foto’s die de galerie presenteert. Gemaakt in infrarood, een techniek die de wereld een optater geeft. Groen en rood maken de dienst uit en wisselen stuivertje. Het resultaat is het koortsdromenland vol vlietende zelfportretten van de fotografe, ze heet Ariane James. Ze verandert in een agave (op haar handen en voeten na). Haar hoofd wordt de maan. Haar jurkrug lost op in struweel. Ze is overstekend wild. Zij wil verdwijnen en intussen verschijnen haar foto’s. Nooit dacht ik aan Joséphine Baker als een verdwijner, de zwarte Amerikaanse music hall-ster die in Parijs de années folles oplichtte, maar het schuift die kant op doordat ik de  jazz-opera La perle noire. Meditations for Joséphine meemaak. De sopraan/performer Julia Bullock roept Baker op met haar stem en haar lichaam: haar discrete décolleté maakt plaats voor een doorkijktop een verwijzing naar Joséphine, die halfnaakt danste in een rokje van bananen. Maakte haar niet uit, zei ze. Werkelijk niet? Bullock barst los in de evergreen Bye bye blackbird’: Pack up all my cares and woe, / here I go, winging low….’ Ja, Joséphine vliegt laag, ze zoekt dekking, „mijn huid is mijn theaterkostuum”. Ze verdwijnt. En iedereen ziet haar.